Περίληψη

Η εισήγησή επικεντρώνεται στο πώς επέδρασαν και επιδρούν τα γεγονότα του 1974 στον χώρο του θεάτρου, σε µια προσπάθεια να διερευνηθούν οι τρόποι µε τους οποίους οι δηµιουργοί-καλλιτέχνες αντιλαµβάνονται και διαχειρίζονται τα ιστορικά γεγονότα, αποτυπώνοντας τη σχέση ιστορικής µνήµης και τέχνης. Η «Ιστορία» αποτελεί για τον θεατρικό συγγραφέα µια «τράπεζα δεδοµένων» και το θέατρο µια «µηχανή αναζήτησης», η οποία δηµιουργεί και προβάλλει ζωντανά τα περιστατικά που οι δηµιουργοί-καλλιτέχνες επέλεξαν να παρουσιάσουν. Ζητούµενα είναι ο τρόπος, τα αίτια και οι µηχανισµοί που οδηγούν την εγχάραξη των συγκεκριµένων ιστορικών γεγονότων στη συλλογική αλλά και την ατοµική µνήµη, από την οποία ανακαλείται µε τη δεδοµένη εικόνα, η οποία µορφοποιείται σκηνικά.

Η πορεία του σύγχρονου κυπριακού θεάτρου είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε τη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η νέα πολιτική και κοινωνική πραγµατικότητα που δηµιουργήθηκε µετά το 1974 έδωσε µια νέα ώθηση στο κυπριακό θέατρο. Η ενασχόληση των ελληνοκυπρίων δηµιουργών-καλλιτεχνών µε το τραύµα του 1974 κράτησε και στην µετατραυµατική περίοδο περιορίζοντας κατά κάποιο τρόπο τη σύνδεση του θεάτρου µε άλλα σύγχρονα θέµατα. Αποµάκρυνση από αυτή την τάση παρατηρείται από τη νέα γενιά καλλιτεχνών, όχι κατανάγκη ηλικιακά, η οποία δρα µετά το 2000. Με το πέρασµα στη νέα χιλιετία το τραύµα δεν επουλώνεται, αλλά εµφανίζεται σε µικρότερη εµβέλεια και από διαφορετική οπτική. Παρουσιάζονται, ενδεικτικά, θεατρικά έργα και παραστάσεις που πραγµατεύονται το τραύµα και τα συνεπακόλουθα του 1974, και αναλύεται, στο µέτρο του δυνατού, η οπτική τους.